'Ik, ik, ik wou...' stamelde Zoetemelk en hij verschoot van kleur toen hij wachtmeester Jacobi aankeek. 'Het, het, het is niet wat je...'
'Nou, dat is het dus wel.' Jacobi lachte smalend. 'Om mij te bedotten moet je vroeger opstaan, Zoetemelk. Ik betrap je zowat met je broek op je enkels en vervolgens ga jij me wijsmaken dat jij filantropie beoefent. Zorgzaam typje dat je daar bent. Ik denk dat je d'r rokje nog moet doen.'
Zoetemelk hield zich koest. Tegen die bijdehante Jacobi kon hij niet op Het tafereeltje met teveel bloot in cel 3 werkte niet in zijn voordeel. Hij had op zijn minst de schijn tegen. God, wat voelde hij zich schuldig. Hij was weliswaar net op tijd tot inkeer gekomen, maar nu wachtmeester Jacobi hem confronteerde met zijn interpretatie van de naakte feiten leek het alsof Zoetemelk zijn kwade bedoelingen al in de praktijk had gebracht. Hij voelde zich in en in slecht. Zondig was een beter woord. Dit was zijn persoonlijke zondeval.
'En als je het dan doet,' sprak Jacobi plots op samenzweerderige toon, 'doe het dan goed, Zoetemelk.' Hij knikte naar de camera waaraan het broekje bungelde. 'Wat daar hangt, bedekt nog geen derde van het beeld. Kijk, zo'n bloesje is al beter.'
Hij raapte Zus' besmeurde kledingstuk van de grond, maar liet het meteen weer vallen. Hij staarde verbijsterd naar zijn smerige handen.
'Wat is dit in godsnaam?'
'Nou, dat is het dus wel.' Jacobi lachte smalend. 'Om mij te bedotten moet je vroeger opstaan, Zoetemelk. Ik betrap je zowat met je broek op je enkels en vervolgens ga jij me wijsmaken dat jij filantropie beoefent. Zorgzaam typje dat je daar bent. Ik denk dat je d'r rokje nog moet doen.'
Zoetemelk hield zich koest. Tegen die bijdehante Jacobi kon hij niet op Het tafereeltje met teveel bloot in cel 3 werkte niet in zijn voordeel. Hij had op zijn minst de schijn tegen. God, wat voelde hij zich schuldig. Hij was weliswaar net op tijd tot inkeer gekomen, maar nu wachtmeester Jacobi hem confronteerde met zijn interpretatie van de naakte feiten leek het alsof Zoetemelk zijn kwade bedoelingen al in de praktijk had gebracht. Hij voelde zich in en in slecht. Zondig was een beter woord. Dit was zijn persoonlijke zondeval.
'En als je het dan doet,' sprak Jacobi plots op samenzweerderige toon, 'doe het dan goed, Zoetemelk.' Hij knikte naar de camera waaraan het broekje bungelde. 'Wat daar hangt, bedekt nog geen derde van het beeld. Kijk, zo'n bloesje is al beter.'
Hij raapte Zus' besmeurde kledingstuk van de grond, maar liet het meteen weer vallen. Hij staarde verbijsterd naar zijn smerige handen.
'Wat is dit in godsnaam?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten