woensdag 31 december 2014

Sigaretten halen 220

Commissaris Turlings belde even later aan. Vader Stutterheim deed open. Vol verwachting, maar ook flink gespannen. In de korte tijd die tussen het telefoongesprek met de politiefunctionaris en zijn komst was verstreken was er in huize Stutterheim een en ander voorgevallen waarmee noch de heer des huizes noch zijn echtgenote raad wisten. Zeker niet met het oog op het aanstaande bezoek van de leidinggevende van hun zoon Taco. Vader had nog even een stropdas willen omdoen en moeder had haar pantoffels willen omwisselen voor de nieuwe schoenen die ze de dag daarvoor had aangeschaft. Daar was allemaal geen tijd voor. Taco was van tafel opgesprongen, stiet een dierlijke kreet uit en rende het huis uit, zijn ouders verbluft achterlatend aan de keukentafel. 
Moeder Stutterheim was de eerste die actie ondernam. 'Dit kan toch zomaar niet,' mompelde ze en volgde Taco naar buiten. In de tuin vond ze hem niet. Wel zag ze de poort openstaan die leidde naar het steegje achter het huis. Maar ook daar was de jongen niet. Ondertussen stond vader Stutterheim hoofdschuddend in de deuropening. Hij had zo graag de dingen opgelost, maar daarin leek hij dit keer te falen. Althans, hij wist niet eens wat er op te lossen viel. Hij kon zijn zoon niet volgen. Of althans, figuurlijk gezien kon hij dat niet. Letterlijk misschien wel, maar wat hij daarmee dan had opgelost... Zo meteen stond die man hier op de stoep. Hij kon waarlijk door de buurt achter zijn zoon aan gaan rennen, terwijl hij thuis had moeten zijn om de commissaris te ontvangen. 
Zijn vrouw draaide zich om. Hij zag wanhoop in haar ogen.
'Wat sta je daar nou?' riep ze verwijtend. 'Doe ook eens wat, ga achter hem aan!'
Maar hij kon het niet. Hij kon het eenvoudigweg niet. Bovendien klonk de bel. 
'Saved by the bell', riep hij nog, maar dat was natuurlijk misplaatst. Zijn vrouw verdween door de poort en hij draaide zich om en liep onzeker naar de voordeur.

Geen opmerkingen: