Teneinde raad was Zus Bennekom naar haar vader in het verzorgingstehuis gegaan. Elly Sprenkelbach-Meijer was niet beschikbaar. Uitgerekend de vrouw die als eerste ooit naar haar had willen luisteren, de eerste bij wie ze haar hart had kunnen uitstorten en die begripvol had geluisterd. Alles had ze verteld over dat nikserige leven dat ze tot nu toe had geleid. Een onzeker vrouwtje was ze zonder ervaring met mannen. Ja, met haar vader, maar die was eigenlijk gewoon een kind dat jengelde om aandacht.
En nu ze dacht eindelijk een kerel aan de haak te hebben geslagen, Fred Janssen, van wie zijn vrouw verdwenen was, greep de twijfel weer om zich heen. Ze was stapel op Fred, daar niet van, maar Elly had haar gewaarschuwd voor zijn dubieuze zaakjes. Daar had ze gewoonweg lak aan willen hebben - 'schijt' had ze stoer tegen Elly geroepen - maar na Elly's woorden had de onzekerheid zwaarder dan ooit toegeslagen. Ze was naar haar flatje gegaan, zonder Fred fatsoenlijk gedag te zeggen, en was daar in bed gedoken met al haar kleren aan en had een nacht en een dag haar kussen nat gegriend. Gewoon, omdat het leven zwaar K was. Met peren.
En nu ze dacht eindelijk een kerel aan de haak te hebben geslagen, Fred Janssen, van wie zijn vrouw verdwenen was, greep de twijfel weer om zich heen. Ze was stapel op Fred, daar niet van, maar Elly had haar gewaarschuwd voor zijn dubieuze zaakjes. Daar had ze gewoonweg lak aan willen hebben - 'schijt' had ze stoer tegen Elly geroepen - maar na Elly's woorden had de onzekerheid zwaarder dan ooit toegeslagen. Ze was naar haar flatje gegaan, zonder Fred fatsoenlijk gedag te zeggen, en was daar in bed gedoken met al haar kleren aan en had een nacht en een dag haar kussen nat gegriend. Gewoon, omdat het leven zwaar K was. Met peren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten