Nog voor Dagobert helder uit kon leggen waarom hij bij Turlings op de stoep stond, klonk achterin het huis het gerinkel van glas. Het hoofd van Turlings verdween achter de deur. Hij riep iets onverstaanbaars. Vervolgens klonken zijn voetstappen op het parket van zijn gang. De voordeur was op een kier opengebleven. Aarzelend duwde Dagobert hem een ietsje wijder. Hij kon nu net aan naar binnen gluren. Hij hoorde Turlings schreeuwen. Hij stond in de keuken met zijn gezicht naar de tuin gericht. Hij stapte naar buiten. Een tochtige wind trok met een klap een binnendeur dicht. Dagobert waagde zich een stap verder naar binnen. Hij stond nu op de droogloopmat van huize Turlings. Het rook een beetje muf in huis. De geur van vocht, de geur van schimmel. In feite de geur, besefte Dagobert nu, die Turlings in zijn kostuums mee naar het bureau had meegenomen. Opeens herinnerde hij zich vergaderingen in het kantoortje van Turlings waar het op de een of andere manier altijd naar herfst rook. In het korte moment op de mat realiseerde Dagobert zich dat hij met zijn analytisch vermogen in feite elk probleem kon verklaren. Niet alleen de ingewikkeldste politiezaken, van moord tot verkrachting, maar ook dagelijkse zaken, als waarom het ergens altijd naar herfst rook. Op het moment dat zijn voeten op de droogloopmat van Turlings stonden, bedacht hij ook dat hij om die reden, om dat analytisch talent waarvan hij meer bezat dan wie ook, met weinig moeite de zaak Martha Janssen tot een goed einde zou kunnen brengen.
Buiten werd zijn naam geroepen. Elly rende de tuin door op de voet gevolgd door Taco Stutterheim. Ze sprongen over het hekje. Bijleveld volgde op zijn gemak. Dat hij zodoende de weg versperde voor Turlings kwam goed uit. Dat Tulings hem een klap tegen zijn hoofd zou verkopen had hij niet verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten