Elly hield Taco in de gaten via de voorruitspiegel. De jongen lag languit op de achterbank. Uitgeput naar het scheen.
'En nu?' vroeg Dagobert. 'Wat is de volgende stap?' Hij wist even niet meer hoe het verder moest. De hysterische Turlings met zijn agressie zat hem dwars. Wat bezielde die man? Had prima personeel in dienst die hij aan de kant zette. Legde het aan met de stagiair, veel te jong en onervaren. Die vent was flink van het padje geraakt. Hoe had het zover kunnen komen? Steeds weer drong het beeld zich op van de man die trillend van woede in zijn voortuin had gestaan met het schuim op zijn bek.
'Eerst rijden we naar mijn flat. Om bij te komen en de zaken op een rijtje te zetten. Taco kan ons voorzien van informatie uit het kamp Turlings. Morgenochtend zullen we zijn leidinggevende 'ns uit de doeken doen wat er echt speelt bij ons op het bureau. Dat Turlings echt helemaal het pad kwijt is.'
'Precies wat ik dacht,' zei Dagobert. 'Ze moeten onze kant van het verhaal horen. We moeten goed beslagen ten ijs komen. We werken vannacht door.'
Met deze woorden had hij de juiste toon te pakken. De toon die Elly aansprak. Ze liet de versnellingspook los en legde haar hand op Dagoberts dijbeen.
'We zullen ze eens een poepje...' Elly werd onderbroken door een dierlijk gekreun vanaf de achterbank.
'Taco?' Dagobert keek geschrokken achterom. 'Gaat het een beetje, knul?'
De jongen schudde zijn hoofd. 'Nee,' schreeuwde hij, 'het gaat niet goed. Het gaat slecht! Ik wil naar huis! Ik wil naar mijn moeder!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten