'Taco Stutterheim, je kunt je stage verder wel vergeten!' brulde commissaris Turlings. De stagiair rende vergezeld met Elly Sprenkelbach-Meijer de straat uit. Af en toe keken ze om of Turlings de achtervolging had ingezet, maar de woedende man stond in zijn voortuin en bleef daar staan. Aan zijn voeten krabbelde Dagobert overeind. Hij zat onder de tuinaarde en dorre bladeren. De klap van Turlings had hem verrast en dat zat hem dwars. In deze wereld, de wereld van het gezag, mocht je je nooit laten verrassen. Het kon op een dag je dood betekenen als je niet op aanvallen verdacht was. Nu was een attaque van je eigen leidinggevende wel het laatste waar je op rekende, maar toch.
Turlings agressie richtte zich op Taco's fiets die buiten de voortuin stond. Hij trapte het ding omver en danste vervolgens eerst op het voorwiel en daarna op het achterwiel. Het zag er bespottelijk uit, maar Dagobert vond het verre van lachwekkend. Het verwrongen gezicht van Turlings en het schuim op zijn mond deden hem besluiten de tuin te verlaten met een omtrekkende beweging. Het liefst was hij met stille trom vertrokken, maar het krakende grind op het tuinpad trok de aandacht van Turlings. Zijn bloeddoorlopen ogen doorboorden Dagobert die gereed was voor een volgende fysieke actie. Hij kon Turlings hebben. Een kwestie van pootje haken en de man lag op het tuinpad. Maar Turlings bleef op afstand. Langzaam kwam zijn rechterarm omhoog en strekte zijn wijsvinger zich. Zijn stem klonk donker en vermoeid.
'Ik zal er persoonlijk voor zorgen, Dagobert Duck, dat jij en die slet van een Sprenkelbach-Meijer nooit, maar dan ook nooit meer een baan zullen vinden bij de politie.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten