Edwin Soepboer mocht dan nog maar net uit het ziekenhuis zijn ontslagen, hij was actief als nooit te voren. Aan het begin van de avond had hij het paginalange artikel voor De Roeptoeter opgeleverd over de mysterieuze verdwijning van Martha Janssen en de vermeende betrokkenheid daarbij van haar man Fred. Inclusief enkele grofkorrelige prentjes waarvan hoofdredacteur Theo Bilderberg zeer gecharmeerd was. Die had ook De Telegraaf getipt. Die krant kon het verhaal de volgende dag tegen een zacht prijsje overnemen.
'Dus met die bonus voor mij komt het dan ook wel goed,' had Edwin naar aanleiding daarvan geopperd.
Edwin moest toegeven dat het geweld van de afgelopen dagen hem niet in zijn koude kleren was gaan zitten. Vroeger, toen hij nog jong was, kon hij dagen zonder slaap doorhalen. Voortdurend op jacht naar het nieuws. En nieuws was er altijd. Sterker nog, er was eigenlijk nooit nooit nieuws. Dat bleek ook deze avond maar weer. Eerst was daar dat bericht van de arrestatie van dat rechercheteam, die Bijleveld en zijn collega en concubine Elly Sprenkelbach-Meijer. Het telefoontje dat hij daarover kreeg was weliswaar anoniem, maar het nummer kon hij herleiden tot een uitgaande lijn van het politiebureau. De man die belde en met hoge stem sprak om te doen voorkomen alsof hij een vrouw was, liet ook nog even weten dat hij, uiteraard tegen een redelijke vergoeding, de journalist kon helpen aan een belastend filmpje van de twee vastgezette inspecteurs.
En tegen middernacht was daar die commotie op de politiefrequentie. Een man neergestoken in de Oranjelaan. En niet zomaar een man, maar een hooggeplaatste politiefunctionaris. Wie kon dat zijn? Eigenlijk toch alleen maar commissaris Turlings die in de Oranjelaan woonde.
Het was een enerverende tijd. Iets te. Toen Soepboer met camera en zoomlens op de fiets stapte, duizelde het hem. Letterlijk en figuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten