Toen in de loop van de nacht de hectiek op het bureau enigszins begon te bedaren vond Peppi Tuinstra even een moment voor zichzelf. Eindelijk kon ze de plas doen die haar al uren dwars zat. Eindelijk kon ze gaan zitten met een bakje koffie. Haar ongecontroleerd ronddwarrelende gedachten konden neervallen als herfstbladeren. Even kon ze dan toch verstrooiing vinden in de Viva.
Het laatste bericht over Turlings was dat hij nog niet buiten levensgevaar was. In de kantine hing de avondploeg met de nachtploeg rond een tafeltje. Er werden even geen surveillances gereden. De tip van wachtmeester Jacobi had niets opgeleverd ook al beweerde hij bij hoog en bij laag de dader getraceerd te hebben bij het hockeyveld. Taco Stutterheim, de stagiair. Hij liep rond in een blauwwit sportshirt. Hij kon niet ver zijn. Maar waar ze ook hadden gezocht, er was niemand aangetroffen. En iedereen, niet alleen Peppi Tuinstra, was bekaf.
Peppi belegde net een crackertje met een plak belegen kaas toen ze op een van de beeldschermen beweging constateerde in een van de cellen. Een dronken vrouw, zo was haar verteld, Zus Bennekom las ze op de lijst. Ze probeerde moeizaam overeind te komen op haar bed. Een poging die jammerlijk mislukte. Ze verloor haar evenwicht, rolde op de vloer en bleef liggen.
'Lager dan de bodem kun je niet vallen,' stelde Peppi nuchter vast. Ze bleef kijken. Er gebeurde niets, de vrouw bleef liggen waar ze lag. Toch besloot Peppi even ter plekke poolshoogte te gaan nemen. Ze nam haar koffie en de sleutelbos mee. Uit de kantine klonk zowaar gelach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten