Ondertussen verderop op het Koningin Wilhelminaplantsoen kwam Taco Stutterheim bij zijn positieven. Vanuit zijn liggende positie op de stoeptegels probeerde hij zich te herinneren wat er gebeurd was. Hij moest zijn gestruikeld en toen zijn gevallen. De plas bloed was aanzienlijk. Toen hij overeind ging zitten begon het hem letterlijk te duizelen. Zijn voorhoofd klopte pijnlijk, er stroomde een straaltje bloed over zijn gezicht. Wat had hij aan, wat was dat voor shirt? En wat deed hij hier in deze onbekende buurt? Hij had geen idee van de tijd. Het moest midden in de nacht zijn.
Vanuit zijn ooghoek zag hij iets liggen. Zijn zicht was niet helemaal scherp, maar toen hij zich inspande zag hij dat het een tas was. Hij durfde nog niet te gaan staan. Op zijn kont schoof hij naar de tas toe. Het was een bruin leren exemplaar, oud en versleten, een soort schooltas. Toen hij de tas naar zich toetrok, keek hij eerst om zich heen om te zien of er niemand aankwam. Het mechaniekje van de metalen sluitingen werkte nog goed. Er zaten een broodtrommel in met het logo van de Telegraaf, een opschrijfboekje waarin met priegelig handschrift aantekeningen waren gemaakt, een paar pennen, een agenda en een tablet. Was dit zijn tas? Nee, natuurlijk, hij herkende zijn eigen handschrift toch wel. Of wist hij gewoon niet meer dat hij zo schreef? Wat kon hij zich eigenlijk nog wel herinneren? Hij had een vader en moeder. En niet te vergeten een vriendin. Maar verder... Er gaapte één diep zwart gat op de plek van zijn leven voor de val. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten