Aan de oever van de Waterplas was op dat vroege tijdstip weinig te beleven. Taco stond en keek. Het water was glad, er was geen rimpeling te ontdekken. Geen wind die het water in beroering bracht, geen vogel die vanuit de lucht een duikvlucht nam. Zelfs insecten leken het te vroeg te vinden.
Het water van de Waterplas rook zwaar. Of diep. Taco knikte. Ja, diep was een toepasselijker woord. Het was alsof je de diepte kon ruiken. De bodem misschien. Waar zich jarenlang plantenresten hadden verzameld. Rottende plantenresten.
De eerste stap was snel gezet. Zijn schoenen liepen vol. De tweede stap was daarom moeilijker, zwaarder. Zijn voeten waren in het donkere water meteen verdwenen. Konden die verwarrende gedachten die over elkaar tuimelden in zijn hoofd maar net zo verdwijnen. Het meisje met de bikini, de bloedende man in het bed. Het mes op het aanrecht in de keuken.
Hij deed weer een stap. Het water stond nu rond zijn kuiten en scheenbenen. De kou trok op. Er was een mond bij zijn oor. De warme adem die erdoor werd uitgeblazen bezorgde hem, hoe paradoxaal, kippenvel. Een hand rustte even op zijn rug en schoof toen naar zijn nek. 'Lekkertje' kreunde een bekende mannenstem.
Van schrik draaide hij zich om, raakte uit evenwicht en viel. Direct verdween hij kopje onder. Daar was het meisje in de bikini weer ze sloeg haar armen om zijn hoofd. Zo zakten ze dieper onder water.
Maar het maakte allemaal niet uit. Het maakte allemaal niet meer uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten