Het was belangrijk een luisterend oor te bieden en troostende woorden te spreken. Dat hoorde soms ook bij het politievak. Vooral Elly nam het voortouw, ze was hier goed in. Bijlevelds waardering voor zijn collega groeide met de minuut. Zelf was hij moe en snel afgeleid. Dat leidde ertoe dat zijn blik op een bepaald moment afdwaalde naar buiten. Toeval bestaat niet, maar juist op dat moment reed een gehaaste fietser voorbij door de verlaten, in duister gehulde straat. Het schaarse licht van een lantaarnpaal was echter voldoende om de man te kunnen herkennen: Edwin Soepboer. Wat deed hij hier? En waarom had hij zo'n haast?
De ouders van Taco Stutterheim keken geschrokken op toen Bijleveld opveerde van de bank.
'Sorry dat ik je onderbreek, Elly, maar ik zie daar Edwin Soepboer door de straten sjezen. Die is echt niet op weg naar de dichtstbijzijnde snackbar op dit tijdstip.' Hij wendde zich tot de Stutterheims. 'Hier moeten we direct achteraan. Excuses.'
Ook vader Stutterheim was gaan staan. 'Als we iets kunnen doen, moet u het laten weten,' sprak hij ernstig. 'Wacht, ik trek mijn schoenen aan.'
'U en uw vrouw kunnen beter hier blijven, meneer Stutterheim. U moet er zijn voor elkaar. Laat ons het werk maar opknappen.'
Elly en Bijleveld renden naar buiten en scheurden de straat uit. In het licht van de buitenlamp, op pantoffels en arm in arm, keken de Stutterheims de auto na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten