NOver hun bestemming hoefden inspecteurs Elly Sprenkelbach Meijer en Dagobert Bijleveld het niet te hebben, dat sprak voor zich: het ouderlijk huis van Taco Stutterheim. Ze hadden verwacht daar op z'n minst een surveillancewagen met collega's aan te treffen, maar de straat was geheel en al verlaten. Het huis van Taco's ouders was het enige waar nog licht brandde.
Het duurde even voordat er open werd gedaan door vader Stutterheim. De deur ging op een kiertje open. Elly toonde haar politiekaart.
'Meneer Stutterheim, mogen mijn collega en ik even binnenkomen?'
'Weten jullie al wat meer over onze Taco?' De man klonk alsof hij elk ogenblik in huilen uit kon barsten. Hij trok de deur wijder open. 'Kom verder.'
In de kamer stond moeder Stutterheim. Ze drukte een papieren zakdoekje tegen haar neus. Haar ogen waren vochtig.
'Zullen we er even bij gaan zitten?' stelde Elly voor.
'Weten jullie al wat meer? vroeg vader Stutterheim weer. Het leek alsof hij Elly niet gehoord had. Niemand ging zitten. De sfeer was geladen. En verdrietig. Moeder Stutterheim kon haar tranen niet bedwingen. Haar echtgenoot sloeg een arm om haar heen. Het was een aandoenlijk stel. Ze leken oud voor ouders van zo'n jonge zoon. Hun gezichten waren grauw.
'Wij weten dat Taco nog niet gevonden is. We weten wel dat commissaris Turlings nog in leven is.'
'Die schoft.' Ook bij vader Stutterheim rolden de tranen nu over de wangen. 'Als ik Taco was geweest had ik hetzelfde gedaan!'
'Man, zeg dat soort dingen niet. Niemand mag over andermans leven beslissen. Onze jongen heeft dom gedaan.' Ze keek de inspecteurs aan. Door haar emoties heen zagen Elly en Dagobert een sterke, dappere vrouw. 'Ik mis een mes,' zei ze vervolgens. 'M'n scherpste vleesmes.' Toen snoot ze haar neus.
'Hij heeft hem mooi te pakken gehad,' zei Taco's vader. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten