De nacht trad in. Er waren diverse plekken waar de tranen rijkelijk vloeiden.
Door de donkere straten van het dorp zwierf een huilende Taco Stutterheim.Waarheen hij moest gaan wist hij niet. Zijn ouders wilde hij niet verder met zijn sores belasten. Bij zijn vriendin - inmiddels ex-vriendin - durfde hij niet meer langs te gaan. De kantine van de hockeyclub was al gesloten. Was het toeval dat hij al zwervend in de straat van commissaris Turlings belandde?
Vader en moeder Stutterheim omhelsden elkaar snikkend op de bank. Ten einde raad. Wat was dit een verwarrende avond geweest. En waar hing hun Taco uit? Hij liep normaal gesproken niet in zeven sloten tegelijk, maar was nu misschien één sloot al meer dan voldoende om hem van het pad te krijgen?
'Ik pak de fiets en rij een rondje om hem te zoeken,' opperde vader Stutterheim manmoedig. Hij droogde zijn tranen met zijn mouw. Hij moest sterk zijn, het goede voorbeeld geven, niet bij de pakken neerzitten. 'Wacht jij hier,' zie hij met verstikte stem, 'jij moet er zijn als hij opeens op komt dagen.' Hij stond op en liep met gebogen hoofd naar de schuur. Voor hij opstapte, voelde hij even of de banden hard genoeg waren.
Door het donker ging ook de gebogen gestalte van commissaris Turlings. De leren broek en het losgeknoopte shirt stonden plotseling minder stoer dan bedoeld. Een man mag niet huilen, dacht Turlngs, maar de tranen stroomden over zijn wangen. De ene wang gloeide nog na van de klap van die vrouw. Het was alsof die mep hem daadwerkelijk tot de orde had geroepen. Wat had hij gedaan, wat had hij die arme jongen aangedaan? Die Taco met dat prachtige blonde haar, dat knappe snuitje, die brede torso, die stevige billen. God, die knul en hij...
Hij schrok op uit zijn emotionele gedachten. Voor zijn voordeur stond een gestalte. Hij wreef zijn tranen uit zijn ogen om goed te kunnen zien. Hoe was dat mogelijk! Hij was het gewoon, hij stond daar gewoon.
'Taco, ben jij het? Je bent terug, jongen toch.'
Door de donkere straten van het dorp zwierf een huilende Taco Stutterheim.Waarheen hij moest gaan wist hij niet. Zijn ouders wilde hij niet verder met zijn sores belasten. Bij zijn vriendin - inmiddels ex-vriendin - durfde hij niet meer langs te gaan. De kantine van de hockeyclub was al gesloten. Was het toeval dat hij al zwervend in de straat van commissaris Turlings belandde?
Vader en moeder Stutterheim omhelsden elkaar snikkend op de bank. Ten einde raad. Wat was dit een verwarrende avond geweest. En waar hing hun Taco uit? Hij liep normaal gesproken niet in zeven sloten tegelijk, maar was nu misschien één sloot al meer dan voldoende om hem van het pad te krijgen?
'Ik pak de fiets en rij een rondje om hem te zoeken,' opperde vader Stutterheim manmoedig. Hij droogde zijn tranen met zijn mouw. Hij moest sterk zijn, het goede voorbeeld geven, niet bij de pakken neerzitten. 'Wacht jij hier,' zie hij met verstikte stem, 'jij moet er zijn als hij opeens op komt dagen.' Hij stond op en liep met gebogen hoofd naar de schuur. Voor hij opstapte, voelde hij even of de banden hard genoeg waren.
Door het donker ging ook de gebogen gestalte van commissaris Turlings. De leren broek en het losgeknoopte shirt stonden plotseling minder stoer dan bedoeld. Een man mag niet huilen, dacht Turlngs, maar de tranen stroomden over zijn wangen. De ene wang gloeide nog na van de klap van die vrouw. Het was alsof die mep hem daadwerkelijk tot de orde had geroepen. Wat had hij gedaan, wat had hij die arme jongen aangedaan? Die Taco met dat prachtige blonde haar, dat knappe snuitje, die brede torso, die stevige billen. God, die knul en hij...
Hij schrok op uit zijn emotionele gedachten. Voor zijn voordeur stond een gestalte. Hij wreef zijn tranen uit zijn ogen om goed te kunnen zien. Hoe was dat mogelijk! Hij was het gewoon, hij stond daar gewoon.
'Taco, ben jij het? Je bent terug, jongen toch.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten